Happy newyear

Allereerst wil ik iedereen een heel gelukkig en gezond 2009 wensen, waarin al jullie dromen mogen uitkomen :). Ten tweede het is een heel lang verhaal……dus misschien kan je het in meerdere delen lezen…….

Vandaag is het zondag en mijn vader zei me dat ik weer een blog moest schrijven, dus dan doe ik dat maar. Ik zit nu lekker buiten met een biertje :). Het is dit weekend heerlijk weer! Het kleine regenseizoen is aangebroken en dat houdt in dat het natuurlijk veel regent maar ook dat de luchtvochtigheid nog hoger is! Het duurt ongeveer drie dagen om je kleren te drogen! We moeten het huis goed ventileren anders dan stinkt het, toen ik terug kwam van vakantie was alles een week dicht geweest en het stonk!!!! Dat is niet heel leuk thuis komen, maar goed. Niks aan te doen. Er lag een stapel kaarten uit Nederland op me te wachten en dat was wel erg leuk, dank jullie wel voordat! Dit weekend schijnt de zon, regent het niet en is het heerlijk, niet zon hoge luchtvochtigheid wat het heel aangenaam maakt. Het is geloof ik een graad of 30. Veel van jullie vroegen me vaak hoe warm het was in het droge seizoen. Ik zei altijd nou een graad of 30, qua temperatuur klopte dat, alleen las ik laatst in de Surinaamse krant dat het aanvoelt als een graad of 45. Maar dat is nu even voorbij, ik ben er alleen nog niet helemaal uit wat ik nou fijner vind die 45 graden of de regen met een enorme luchtvochtigheid. Ik zweet nu namelijk nog meer als ik fiets. En voor de vakantie was ik verkouden, vanwege de weersverandering. Ik had opgezette klieren, ha die had ik niet meer gevoeld sinds ik uit Nederland vertrokken was.
Gister was ik lekker naar het strand geweest met Hugette en Gregorie. Ik had me alleen niet ingesmeerd en was een beetje verbrand. Vandaag heb ik mijn kamer schoongemaakt, wat ook echt heel erg nodig was. En hadden Joe en ik een zwembad in huis, onze wasmachine is nu officieel overleden, haha. Nu opzoek naar een andere, deze was 60 euro, dus is niet heel erg. Onze buurman, de dokter, heeft een wasmachine op zijn balkon, misschien doet die het nog en mogen we die kopen of hebben.

Dan nu de vakantie. Het eerst weekend van de vakantie was er een raketlancering in Kourou, daar zouden we naar toe maar ik was ziek dus was ik hier gebleven. Raimon en Joe waren wel gegaan. Zondags was ik beter, en toen belde Sophie, een vriendin hier, of ik mee wilde naar Javouhey en naar Awala ( het strand) dat wilde ik wel, alleen was dat net de eerste keer dat de wasmachine stuk was en had ik dus een klein zwembad in huis. Eerst dat opgedweild met Jean-Yves ( mijn andere huisgenoot) en daarna naar Sophie gegaan om een soepje te eten op de markt van Javouhey. Javouhey is een dorpje waar alle metro’s ( de fransen uit frankrijk) op zondag gaan eten. In Javouhey wonen monghs ( mensen uit Laos) die heel klein zijn en waarvan de oma’s er echt heel schattig uitzien. Toen ik huis kwam belde Raimon dat hij weer in Saint-Laurent was met Laura en Lorena ( de twee andere Spaanse assistenten). Tijdens de herfst vakantie hadden we met Lorena en de twee andere meiden uit Kourou in een carbet geslapen en hadden we een kleine vis gevangen die Lorena had gehouden als een soort van goudvis (dat is het niet) voor in haar kamer. Maar Lorena ging op vakantie naar Spanje en de rest van ons gingen ook allemaal weg, dus hebben we de vis losgelaten in de Maroni. Alleen is de vis denk heel snel overleden, want we zagen een enorme slang in het water. Daarna zijn we gezellig biertjes gaan drinken in de Charbo met Sophie en haar broertje. ’s Maandags moest ik mijn tas gaan pakken en nog heel veel andere dingen doen. Eerst waren Laura en Lorena er nog en gingen we nog verder met biertjes drinken. Vervolgens ging ik bij Ashna langs, dat is Surinaamse die ik weer ken via andere vrienden. Ashna zei me toen dat ze voor me zou gaan koken. Ik moest namelijk nog steeds mijn tas pakken en nog langs Sophie en Pauline, want die hadden nog een kado voor mijn verjaardag. Dus snel mijn tas gepakt langs Sophie en Pauline, toen eten bij Ashna, die onder hen woont dus dat was makkelijk en daarna me bedje in, want Raimon en ik wilden om 7.30 uur met de bus vanuit Albina naar Paramarbio. Het plan van Raimon en mij was om de eerste dag tot Nickerie te gaan en dan de volgende dag naar Georgetown in Guyana. Daar kerst vieren en dan vervolgens naar Venezuela.
Dinsdag ging dus vroeg mijn wekkertje en Raimon was om kwart voor zeven bij me. Vervolgens een piroque gepakt langs de douane in St. Laurent voor een stempeltje en daarna naar de douane in Albina, die dus nog dicht was. Uiteindelijk kwam er een mannetje om half 8. Dus ik zeg tegen hem, waarom ben je er nu pas, ik wil met de staatsbus naar Paramaribo. Zegt hij heel zielig dat hij al moest werken tot 8 uur ’s avonds en dat er haast nooit mensen zijn zo vroeg. Nou ja, Raimon en ik zijn toen maar naar de waterkant gelopen om een taxi busje te zoeken. Die kosten ongeveer 10 euro. Als wij in Albina boodschappen gaan doen, eten we altijd bij Heroina, dat is een dominicaanse en dikke vrienden met Raimon, ze is altijd heel blij als ze Spaans kan praten. Als we bij haar gaan eten geeft ze ons ook altijd zoveel dat we de rest van de dag niet meer hoeven te eten. Heroina zei ik zoek wel een busje voor jullie dat jullie voor 30 SRD naar Paramaribo kunnen. Dat had ze ook zo voor ons gefixt. Vervolgens zaten Raimon en ik in de bus met allemaal vrouwen, kinderen en de dikste baby die ik ooit heb gezien. Maar het was erg gezellig in de bus. In Paramaribo aangekomen gingen we lunchen en de staatsbus gepakt naar Nickerie. Dat is de andere kant van Suriname die grenst aan Guyana. En waar voornamelijk Hindoestanen wonen. De huizen daar zijn groot. Het is me nu echt duidelijk geworden dat de Hindoes meer geld hebben dan de creolen, dat dachten we altijd al, want als we naar een casino gaan in Paramaribo dan zijn daar altijd heel veel Hindoes en natuurlijk Chinezen. De weg naar Nickerie was lang!!!! Ongeveer vier uur opgepropt zitten in een bus, maar goed het was goedkoop. Aangekomen in Nickerie moesten we een guesthouse. Een taxichauffeur bracht ons en we hadden met hem afgesproken dat hij ons de volgende morgen naar de boot zou brengen om naar Guyana te gaan. Het guesthouse was goedkoop maar ook verrot. Maar goed het was maar voor 1 nachtje.
In Nickerie zijn heel veel muggen, maar dan ook echt heel veel muggen. En verder is er niks te doen. Dus zijn we vroeg gaan slapen. De taxi chauffeur zou ons om negen uur oppikken maar hij was er al om kwart over acht. Nou was het probleem met de beste man dat hij niet zo goed mijn Nederlands begreep, laat ik het zo zeggen als ik vroeg hoe hij heette zei hij dat hij al heel lang taxi chauffeur is. Dus communiceren ging een beetje moeilijk. Ik had hem gezegd dat we eerst ons paspoort moesten laten stempelen. Maar dat had hij dus ook niet begrepen. Uiteindelijk toch wel en bracht hij ons naar de politie. We moesten wachten op de hoofdofficier en die was er niet, toen hij er was en het onze beurt was zei die man dat hij niet ons paspoort kon stempelen en dat we naar South Drain moesten om daar ons paspoort te stempelen en dan vervolgens met de ferry naar Guyana. Die taxi chauffeur snapte er niks van en de politieman was boos op hem dat hij ons daar naar toegebracht had. Vervolgens hadden Raimon en ik een deal met de taxi chauffeur gesloten om ons naar South Drain te brengen, hij had ons verteld dat de weg slecht was, en dat was ook zo. Het was een zandweg en het had behoorlijk geregend. Maar uiteindelijk kwamen we nog op tijd aan voor de ferry. Kaartje gekocht en hup op de boot, dat duurde bij elkaar best lang.
Aangekomen in Guyana in de rij voor een nieuwe stempel, maar nu hadden Raimon en ik alleen het Formulier gemist wat we moesten invullen om het land in te komen. Dus Raimon op pad om die formulieren te scoren. Uiteindelijk hadden we ook zon formulier en konden we in de rij aansluiten voor een stempel. Ik had gehoord dat de douane in Guyana heel moeilijk doet, maar we hadden geen probleem. Het gebouw uit en opzoek naar een taxi bus. Dat gaat hetzelfde als in Parbo er springen allemaal mensen op je. Maar Raimon en ik kozen voor Bobby. Een dikke man met een grote bus. We waren in de bus gedropt en daar gingen we. Het viel me gelijk op de Guyana totaal anders is dan de twee andere Guyana’s (suriname is ook een) Als je door een stad rijd zie je allemaal mensen op straat, die erg veel lol hebben en ik denk ook erg veel drinken. (dat drinken doen ze ook in de andere Guyana’s). Nu is het zo dat ze in Guyana niet gewend zijn aan blanke mensen en al helemaal niet aan toeristen. We stopten bij een benzine pomp en toen we allemaal weer in de bus zaten deed de bus het niet meer. Dus iedereen er weer uit. Vervolgens moesten we met z’n allen wachten, de mensen waarmee we in de bus zaten waren erg leuk. En het was wel gezellig op het benzine station. Raimon ging opzoek naar een bank en kwam er toen achter dat de mensen dus echt niet gewend zijn aan blanken, er werd naar hem geroepen : He white boy what are you doing here en Look there is a white boy. Ik werd vooral erg aangestaard. Vervolgens twee uur gewacht op een bus toen kwamen er twee nieuwe busjes. En gingen Raimon en ik in een bus achterin zitten waar geen plek was voor onze benen. En met alle bagage zaten we echt enorm opgepropt. Maar goed we gingen weer verder. De wegen in Guyana zijn slecht en het maffe is dat er overal beesten op de weg staan. Koeien, ezels, geiten, gewoon midden op de weg en iedereen rijd er omheen, niet zachtjes, nee ik denk met zon 120 km per uur. En die koetjes, ezeltjes en geitjes blijven gewoon staan. Heel maf. De weg naar Georgetown was lang, vooral als je geen plek hebt voor je benen. Maar uiteindelijk kwamen we dan aan bij het guesthouse, waar al op ons gewacht werd en wij samen met twee zweden dan ook de enige gasten waren. Kamer uitgezocht en vervolgens opzoek naar een ATM bank. Dat was best lastig want we hebben twee keer hetzelfde rondje gelopen, haha. Omdat iedereen ons had gezegd dat het gevaarlijk is in Guyana en dat je vooral niet ’s avonds over straat moet gaan, voelde ik me niet helemaal op mijn gemak. Maar er waren veel mensen op straat en er was niemand die naar ons schreeuwde. Vervolgens gingen we eten bij het restaurant aan de overkant, waarvan de eigenaresse Schots is en dus blank is. We raakten met haar aan de praat en ze zei ons dat je gewoon goed op moet letten en niet me waardevolle spullen over straat moet gaan ’s avonds laat. En vooral niet als een toerist gaan rondlopen. Eigenlijk is dat in St. Laurent hetzelfde. Eerste kerstdag regende het heel hard de hele ochtend. Ik besloot om de hele dag te gaan slapen. Raimon had honger en ging opzoek naar iets om te eten. Toen hij terug kwam was het droog, jeeh en het enige wat hij had gevonden was een chinees. Natuurlijk want die zijn altijd open! Toen we beneden zaten te eten, kwamen we de zweden tegen en hadden we afgesproken om de avond samen door te brengen. Het was nog steeds droog dus gingen Raimon en ik op pad in Georgetown. Het guesthouse uitkomen was een hele uitdaging want de hele weg was overstroomd. Echt een enorm zwembad in de straat. Na een rondje te hebben gelopen bleek alles maar we vonden een marktje waar we dan ook enorm werden aangestaard. We wilden bier kopen maar konden dat niet vinden. Dus wij verder gewandeld en kwamen we op een ander marktje waar we wel bier konden vinden. De mensen daar waren zo blij dat we bier kochten bij hun, dus dat was wel weer leuk. ’ s Avonds hadden we de avond doorgebracht met de zweden en dat was erg gezellig. Tweede kerstdag ’s avonds was er een soort feest op main street, die grensde aan ons guesthouse. Raimon en ik wilden een plan maken waar we vervolgens naar toe zouden gaan. In de bus naar Georgetown had ik gepraat met iemand en die vertelde dat de boot die Raimon en ik wilden nemen pas weer ging in het nieuwe jaar. Er is ook een weg maar dat zou zeker 3 dagen duren en konden we ons paspoort niet stempelen en dan zouden we worden neergeschoten volgens de beste man. Dus dat was ook geen optie. Vervolgens was er de officiële weg via Brazilië maar daar hadden Raimon en ik ook niet zon zin in want dat zou ook zeker 2 dagen duren. Dus een vlucht. Om naar Caracas te gaan zouden we via Trinidad moeten. Ik zei toen laten we dan daar blijven. Lekker naar de Carribean, dat leek me wel leuk. Raimon was het ook wel met me eens. Maar omdat alles op boxing day ook nog dicht was moesten we in het guesthouse de tickets boeken met het meest trage internet ooit. Het duurde ongeveer 3 uur voordat we alles hadden geregeld. ’s Avonds waren we naar het feest geweest in de Main street. Dat was leuk, in het begin waren de mensen blij dat er white people waren, want we waren de enige vier. Maar hoe later de avond werd hoe meer de sfeer ook veranderde. Mensen en dan vooral mannen gingen aan me zitten en ik voelde me helemaal niet op mijn gemak en wilde graag naar het guesthouse. We hebben toen nog even biertje gedronken bij de schotse mevrouw en zijn toen maar gaan slapen want de volgende dag moesten we vroeg op. Het openbaar vervoer in Guyana is er goedkoop het busje naar het vliegveld koste € 1,25 en duurde ongeveer een uur. Op het vliegveld kreeg ik te maken met een douane meneer die volgens mij voor het eerst in zijn leven een toerist uit Nederland zag. Hij vroeg me waarom ik in Georgetown was geweest, ik zei toen omdat de stad te bezoeken, hij vroeg vervolgens waarom, ik zei toen een beetje verbaast omdat ik de stad graag wilde zien, volgende vraag was weer waarom, ik zei toen nou leek me wel interessant. Maar de waarom’s werden niet echt vriendelijker. En ik begon mij enorm te irriteren en wilde zeggen dat het niet erg aardig was, maar toen bedacht ik me op tijd dat je nooit ruzie moet maken met douane mensen en al helemaal niet in Zuid-Amerika. Vervolgens zei de beste man dat ik mocht gaan. Daarna stempel gehaald en door de beveiligingspoort, toen ik mijn schoenen weer aan wilde doen sprak een politieman mij aan en vroeg of hij me een paar vragen mocht stellen. Ik dacht fuck nog een keer. Maar deze man was erg aardig en vroeg hetzelfde alleen dan op een veel vriendelijkere toon. Ik heb hem wel even verteld van de douaneman. Vervolgens hadden we een klein vliegtuigje waar plek was voor 50 mensen en hadden we een goede vlucht naar Trinidad. Samengevat was Guyana een hele maffe ervaring. Het was heel apart om te ervaren dat mensen zo enorm naar je staren en sommige boos op je zijn vanwege een oorlog die 40 jaar geleden in het land heerste. Blanken mensen en toeristen zien ze over het algemeen liever gaan dan komen. Toch hebben we met hele lieve mensen gepraat en kon ik wel kiezen uit 100 mannen die met me wilden trouwen. In Guyana spreken ze engels, maar het is een engels wat erg moeilijk te volgen is. Een soort Taki engels.

Trinidad.
In het vliegtuig krijgen we weer zon formuliertje waarop je moet invullen wie je bent, wat je gaat doen en waar je verblijft etc. Raimon en ik hadden nog geen idee waar we gingen verblijven. Dus hadden niks ingevuld. Toen we een stempel gingen halen, deed mijn douane man heel moeilijk, die van Raimon belde vervolgens de mijne en vulde toen in dat we in het Hilton verbeleven, oke prima. Toen we onze tas en alles hadden gingen we naar de Toerist information om een guesthouse te boeken. We namen de goedkoopste, en kaart gescoord van Port of Spain, de hoofdstad van Trinidad en vervolgens in een taxi gesprongen naar het guesthouse. Dat was een verademing want de wegen in Trinidad zijn goed, net als in Europa. Dat was lang geleden dat we op een weg als dat hadden gereden. Aangekomen bij het guesthouse snel ingecheckt, gedoucht en de stad bekeken. Nou hadden we best lang rondgelopen en zagen we niet echt mooie dingen, vervolgens regende het weer eens en zijn we een soort van restaurant binnen gelopen. Na 1,5 uur was het droog en zijn we naar het guesthouse terug gegaan en zijn we gaan slapen. De volgende dag was het zondag en wilden we naar een strand om daar een nacht te blijven slapen. De gewone bus ging niet op zondag en een non vertelde ons dat we een geel taxi busje moesten hebben. Die hadden we snel gevonden en gingen we op weg naar Maracas beach. De weg daar naar toe was prachtig. We moesten de hele berg op en soms was het uitzicht geweldig. Toen we in Maracas beach waren aangekomen moesten we opzoek naar een guesthouse. De taxi chauffeur was erg aardig en bracht ons naar eentje alleen daar was niemand. We vroegen aan een meisje dat voorbij liep of het open was, maar zij sprak alleen taxi engels en dat snap ik niet. De taxi chauffeur ging voor ons bellen en wat bleek in heel Maracas beach zaten ze al zes maanden zonder water. Dus alle guesthouses waren dicht. Ja en toen. De taxi man zei ons dat het een gevaarlijke plek was, veel overvallen en hij wist een plek met een strand en een zwembad naast een leger basis. Hij was heel enthousiast daarover en omdat Raimon en ik totaal geen idee hadden wat we anders moesten gaan doen, zeiden we oke let’s go. Daar aangekomen viel het me al op dat het echt aan het eind van de haven was en zag het er een beetje dood uit. We hadden ingecheckt en het was niet duur en we hadden een mooi appartementje. Het meisje aan de receptie zei dat het water voor een paar uur afgesloten was en dat het vanavond om zes uur weer zou doen. Ok, prima. Dus wij snel zwemkleren aan en hup naar het strand. Wat bleek het was het meeste verrotte strand ooit en een heel klein zwembad. Maar goed het was zondag dus we hadden zoiets van boeien. Aan het eind van de dag hadden we besloten dat we de volgende dag naar Tobago zouden gaan. En dat was een goed besluit.

Tobago.

Maandagochtend waren we op tijd vertrokken, omdat we geen idee hadden hoe laat de boot ging. Ik had even een ontbijtje gescoord met kip en een vieze jus, waarom vertel ik dit….dat lees je zo. Toen we de boot op liepen kwamen we Camilla, een Braziliaanse assistent die in Cayenne woont, tegen met haar zus. De boot was best luxe, relaxte stoelen en een film. In het begin vond ik het wel leuk op de boot, maar na een uurtje voelde ik me niet zo lekker. De boot schommelde dan ook heel erg. Het leek wel of je dronken was, ik begon me steeds slechter te voelen en bedacht dat ik maar met mijn spuugzakje naar de WC ging. Daar aangekomen zaten er al 5 meiden, haha gezellig. Na een tijdje kwam dus die kip met die vieze jus er weer uit. Het bleek ook dat je nooit iets zuurs moet gaan eten van te voren, maar ja wist ik veel ik was ook nog nooit ziek geweest op een boot. Maar ja later hoorde ik dat op de volle zee golven zijn van 4 meter hoog. In Tobago aangekomen, hadden we besloten dat we met z’n vieren verder zouden reizen. Eerst naar de Tourist Office. Daar hadden we besloten dat we naar Plymouth gingen. Vervolgens met de bus er naar toe. Toen we uit de bus stapten bracht een man ons naar een guesthouse, bij hele leuke mensen. Ze hadden daar een appartementje die we konden huren voor 10 euro per nacht per persoon. Ook was er een zwembad, dus hadden we besloten dat we het zouden nemen. De rest van de dag rustig aan gedaan en we hadden besloten dat we de volgende een auto gingen huren om dan het eiland over te crossen.
De volgende dag hebben we het eerst deel van Tobago gezien, het is echt een super mooi eiland. Blauwe zee, veel wilde stranden, super vriendelijke mensen. En het allerbeste is dat het niet duur is. We wilden oud en nieuw vieren in het stadje Charlotteville. Daar heb ik het mooiste strand ooit gezien. Echt WOW, alleen is dat niet zo te zien op de foto´s. Maar het was echt een plaatje. Vervolgens sprak ik met een Canadese die me vertelde dat er ´s avonds een feestje was bij de kajak club. We hadden de hele dag op het strand gelegen, en ´s avonds dus naar het feestje. Dat feestje was echt het meest bizarre nieuwjaarsfeestje ooit. Maar super leuk! Het was echt een gemixt gezelschap. Er waren veel zeilers uit Europa, dan is er een schipper die steeds andere jongeren aan boord heeft. Er waren Denen, Canadezen, Fransen, lokale mensen, wij vier en jaja 4 Nederlanders! Er was een jongen die met zijn ouders aan het zeilen waren, en dus helemaal vanuit Nederland die kant op zijn gegaan. En er was een man, die van origine Nederlands is, maar jong naar Canada is verhuist en nu in New York woont. Een maffe vent, maar ik vond het wel lachen dat er Nederlanders waren. Het feestje was echt super en het was echt tof om een keer oud en nieuw op het strand te vieren.
De volgende dag gingen we naar Castara. Daar hadden we een heel relaxt appartement gevonden met alles wat je maar wilde er in. Een heerlijk massage douche! Vervolgens vrijdag weer de boot gepakt naar Trinidad, toen was ik niet ziek want de zee was heel rustig. Voor de zekerheid had ik toch maar pilletjes genomen tegen misselijkheid, maar dat was dus niet nodig. In Trinidad gingen Raimon en ik opzoek naar een Guesthouse en gingen Camilla en haar zus naar het vliegveld want de vlogen ´s avonds terug naar Paramaribo. Die avond hadden we niet zoveel gedaan want we waren moe en het regende. Wat het trouwens op Tobago ook veel deed. Nu komt het aller stomste van de vakantie…….we hadden zoals ik eerder vertelde de tickets geboekt met een hele slome internetverbinding, ik dacht dat we nog wel een keer zouden internetten om alles even te checken. Maar we konden geen internet cafe vinden. Dus ik zei tegen Raimon, ik weet nog dat de vlucht om 10 uur ging, maar ik weet niet precies hoe laat. Dus wij op tijd het bed uit naar het vliegveld, stond de vlucht niet op het bord. Dus ik zei nou gaan we eerst ontbijten. Na het ontbijt stond het er nog steeds niet op……dus ik zeg tegen Raimon laten we eens vragen. Wat bleek onze vlucht was om 10.15 PM en dat is dus ´s avonds. Dus…….moesten we 12 uur wachten. Nu was er gelukkig een heel groot winkelcentrum dichtbij dus hadden we een taxi gepakt en zijn we daar naar toe gegaan. En dat was leuk, eindelijk eens leuke winkels en een bioscoop in het Engels! Dus uiteindelijk hadden we toch wel een leuke dag.
In het vliegtuig naar Paramaribo kwamen we veel collega´s tegen. Een collega was alleen en we hadden met haar afgesproken om samen een taxi te pakken naar het centrum om een hotel te zoeken. We kwamen laat aan in Parbo en de weg naar het centrum was lang. Maar de taxi chauffeur was erg gezellig. We hadden snel een hotel gevonden en konden toen eindelijk gaan slapen…
De volgende dag vroeg een taxi bus naar Albina gepakt en lekker naar huis…
De vakantie was echt top het enige wat jammer was, was dat het veel regende.

Goed ik laat het hier bij, want het is lang zat dacht ik zo.

Liefs Liane